Veel mensen verlangen naar een ontsnapping uit de dagelijkse hectiek. En waar kun je nu beter tot rust komen dan op een ver en bijna onbereikbaar eiland ergens vlakbij Schotland? Wij – Mirjam en Margreet – wilden de boot naar Holy Island niet missen en vonden iets anders tijdens het wachten.
Do not run on the station. Die tekst verschijnt om de paar minuten op een reclamezuil op het station van New Castle. Drie keer raden wat we zojuist gedaan hebben. En… welke trein we gemist hebben.
Stil worden is een hele tour, liet iemand ons een paar uur geleden per sms nog weten op de telefoon die straks op stand onbereikbaar gaat. Die tour begon die ochtend al met het inpakken van de tassen. Want wat neem je mee op weg naar stilte? Geen jurkjes en hakken. Wel boeken, maar hoeveel? Ook lege notitieschriften en een camera want we willen onze belevenissen vastleggen voor de glossy Stil.
Ren je rot
De transferbus naar de boot kwam vanochtend al stil te staan in de file en toen hij eindelijk begon te rijden, botste er recht voor ons een auto met een gigantische klap op zijn voorganger. Onze chauffeur reed snel over de losgeslagen bumper heen; alles om de boot, die in IJmuiden voor ons klaarlag, niet te missen. Een soort herhaling van zetten, want hoe vaak rennen we ons niet rot in ons leven om die ene kans maar te kunnen grijpen? Die boot die ons naar verre en gelukkige oorden brengt…
Het zoute water stijgt
Maar dat gelukkige oord lijkt verder weg dan ooit. Met dat we na een lange bootreis de trein hebben gemist, zijn we bang het eiland niet meer op te kunnen. Holy Island is alleen bereikbaar bij laag tij en naarmate de wijzers van de klok verder tikken, stijgt het zoute water. Dus zitten we stil en drinken koffie. Er is nu toch niets meer aan te doen. En dan verschijnt ‘Harry’. Of hij echt zo heet, weten we niet, maar we vinden hem lijken op een Harry met zijn flaporen en zijn brede gezicht. Hij is serviceverlener op het station en kijkt ons guitig aan. ‘I will personal assist you until your next train arrives.’ Harry heeft ons al even in de gaten en schenkt ons aandacht.
Het station is zijn thuis
Hij wijst ons naar het goede kaartjesloket en het blijkt dat nu we iets meer tijd hebben we een retour kunnen boeken – waardoor we de helft goedkoper uit zijn. Daarna tilt hij onze zware koffers persoonlijk in de volgende trein. Hij zal ons komen uitzwaaien, belooft hij met een knipoog. Voor Harry is het station zijn thuis en zijn wij zijn persoonlijke gasten. Geen stress, geniet, spreekt zijn gezicht. Heel even is hij uit het zicht – zou hij ons vergeten zijn? – maar als het fluitsignaal klinkt, staat hij daar. Ietwat verlegen, een schuine lach, steekt hij zijn hand uit en zwaait. We lachen en grijnzen terug. Wat maakt het uit of we het eiland wel of niet bereiken? We hebben Harry ontmoet en zullen hem niet vergeten. Dit is wat we zochten – leven en elkaar ontmoeten in het nu.
Mirjam en Margreet
Gelukkig hebben we Holy Island wel kunnen bereiken en ook daar hadden we boeiende ontmoetingen. Onze belevenissen kun je lezen in de glossy Stil die dit najaar verschijnt. We houden je op de hoogte via onze blogs en de maandelijkse Switch.