Al rennend zijn we op Holy Island aangekomen en daar hebben we ons bij eb op de zeebodem stil gelopen (zie de vorige twee blogs). Nu moeten we alweer naar huis. Terug naar de plek waar ons verlangen om op reis te gaan begon.
Het is alsof we hier nog maar net zijn, dus we willen nog helemaal niet denken aan een terugreis. Pas na the Pilgrims Way – onze wandeltocht op blote voeten – zijn we een beetje geaard op dit eiland. Die middag dwalen we los van elkaar langs alle mooie plekjes. We fotograferen, schrijven, kijken, ruiken, voelen en genieten van onverwachte momenten van rust. Helemaal alleen op een keienstrand met honderden altaartjes van stenen, op een eenzaam bankje tussen de schapen, tussen de overblijfselen van een oud klooster en op het eenzame bloemeneiland waar St. Cuthbert veel tijd in stilte doorbracht.
Warme wol
En dan toetert de volgende ochtend de taxi alweer. ‘Lady’s, your driver!’ schalt de stem van onze hospita Eleanor door de straten. Wij zitten voor het postkantoor en drinken daar de lekkerste cappuccino van het hele eiland. We staan nog niet op; die taxichauffeur is veel te vroeg! Vijf hele minuten die we nog kunnen verblijven in rust. Maar dan gaat de terugreis toch beginnen; dwars door het glooiende Engelse landschap. ‘Wat neem je mee van het eiland?’ vroeg een retraitebegeleider van de community ons gisteren. In ieder geval een paar harige plukken warme wol van het Engelse schaap. Maar ook: het verlangen om deze onthaasting thuis uit te gaan leven. En de wens om terug te keren naar plekken als deze.
Spiegelglad
Het is alsof dat verlangen op de boot al vorm krijgt. Verliep de heenreis onrustig en met vlagen van zeeziekte, nu zitten we urenlang op het dek bij ondergaande zon. Het licht is prachtig: tinten paars en blauw, een horizon die langzaam verdwijnt in de mist van de zee. Het water is spiegelglad en de strakblauwe lucht wordt weerspiegeld in het wateroppervlak. Slechts de stille vijver weerkaatst de sterren, zegt een Chinees spreekwoord. Heel lang is er geen enkel land om ons heen, we zijn alleen met de golven en onze eigen gedachten.
Verrukking
En dan plotseling: bruinvissen! Als dolfijnen springen ze rond bij de achtersteven, waar mensen in stilte in de verte staren. Opeens klinken er overal kreten: oooh… daar… aaaahh…! De enorme walvisachtigen zwemmen een tijdje met het schip mee en blijven dan achter. Alsof ze ons uitzwaaien. Grappig hoe de schepping verbinding brengt tussen mensen, jong en oud. Een blik van verrukking op gezichten alleen vanwege een paar grijze ruggen boven het water. Hoe simpel kan het leven zijn? Nog steeds – een paar weken na de reis – als het druk is en we onze ogen sluiten, zien we ze door het heldere water glijden. Ja, zo eenvoudig kan het leven dus zijn.
Bye Holy Island, we nemen je verhalen mee in ons hart en zullen ervan uitdelen…
Mirjam en Margreet
Meer weten over Holy Island? Volg ons dan via de Switch – onze maandelijkse nieuwsbrief. Een uitgebreid verslag van onze stilte-ervaringen is in het najaar te lezen in de glossy Stil.
