Alleen bij laag tij kun je het fascinerende land van Holy Island bereiken. Met blote voeten kun je je weg vinden over de zeebodem, langs de Pilgrims Way. Het zou een rustgevende ervaring moeten zijn…maar waarom heeft niemand ons verteld over die weg met ronkende auto’s?
Duizenden pelgrims trekken elk jaar langs de verweerde houten palen richting het eiland. Wie vanwege hoog tij het land niet op tijd bereikt, kan zichzelf acht uur lang droog houden in de safe houses op hoge benen. Misschien zie je dan zelfs zeehonden voorbij zwemmen, wiens gehuil in de verte te horen is.
Op blote voeten
Het klinkt idyllisch; al mediterend langs palen slenteren die de veiligste route naar het eiland markeren. Vol verwachting trekken we onze schoenen uit. Echte pelgrims lopen barefoot – zo kom je het dichtst bij je eigen ziel. Vanuit het slijkachtige zand komt een zacht bubbelend geluid naar boven; alsof de bodem zingt. Maar je moet je best doen om het te horen, want hordes dagjesmensen rijden per auto stapvoets over de weg die een paar honderd meter naast de palen is aangelegd. Die weg… daar had niemand ons over verteld! Elk geluid draagt ver over het weidse gebied. Net als we wat verder van het geruis raken komt ons een groep pelgrims achterop. Hun lachen schalt over de ziltige zeebodem. We proberen ze voor te blijven, maar hun stemmen komen steeds dichterbij, jagen ons op. Waar is de beloofde rust?
Drijfzand
Het zijn er veel, deze eilandgangers. Als we ze voorbij laten gaan moeten we lang wachten en zijn we het lege uitzicht voor ons kwijt. Zijn we bereid om te wachten tot alle chaos voorbijtrekt?
En durven we onze verwachtingen over het uitzicht los te laten? Uiteindelijk – als we al die herrie niet langer kunnen verdragen – staan we stil.
We vertragen onze pas en richten onze blik niet langer op de verre horizon, daar waar de lucht nog grijs is en er overal stipjes mens te zien zijn. Pal onder onze neus is daar die kleine kokkel, het tere roze duinbloempje, de leerachtige waterplant, de kleine grijze krab en de honderden zandslurfjes van de wadpieren. Als we verder lopen, breekt de grijze lucht open. Met dat onze voeten dieper in het drijfzand zakken, zakt ook het volume van alles wat ons in ons hoofd dwarszat.
Langzaam lopen we onszelf stil.
Jullie hebben er lang over gedaan, zeggen ze op het eiland.
Dat heb je als tijd tussen je blote tenen doorglipt.
Mirjam en Margreet
Meer weten over Holy Island? Volg ons dan via de Switch – onze maandelijkse nieuwsbrief. Een uitgebreid verslag van onze stilte-ervaringen is in het najaar te lezen in de glossy Stil.
